Schrijverspodium: John Hertogh (Sittard)

Mien häöfke

Ich zit op de bank en kiek nao de naober;
Dae wuilt en dae wirk vanaaf mei pes oktober.
Mien häöfke is kleiner en da’s mien gelök…
es ich te lang kiek, krieg ‘ch pien in de rök.

Bloume

Wie ze pas mit-ein vriejde kreeg ze jeder waek roze;
Ze gouf häöm ’n muulke en sjtóng sjtil te bloze.
Noe köpt ze zich blömkes bie C 1000 of Albert Heijn
Hae sjteit dan te wachte, mer ‘n muulke krigter gein!

Analfabiet

Ich weit niks van krote, van terf of van aerpel,
En höb niks mit maïs, mit haver of sjpelt;
Ich kiek nao de kleure, ich sjnoef al die geure,
En loup fluitentaere door wei en door veldj.

Eine sjoon, twee sök

Ich zoug eine sjoon ligke sjtil langs de waeg
merk LOWA maot 43 in broen, zjwart en beige
hae loug dao gans einzaam, zónger teike van laeve
’n óngelök, verlaore, of zout ich d’r naeve?

’t Joog mich de gansen tied door miene kop:
Waor de ambulance dan wirkelik zo vlot?
Of haw me dae sjoon geweun dao vergaete?
Zou d’n erme man überhaupt nog waal laeve…?

Opèns bewoog zich get bezieje van mich
Oet de sjtruuk koum ‘ne man mit ’n vruntjelik gezich
Hae haw zien werm vuit laote aafkuile in de baek
Want hae leip 30 kilomaeter – zag ‘r – twee maol de waek.

Mer ich loesterde neit en hae zoug miene angs,
Wied eweg heurde veer de sireen van d’ ambulance…

Miene (Angs)Druim

Drie paar grote ouge wiej sjterre kieke mich aan
Waat höb ich ze toch gaer, die bräömelkes
Zèk ’t noe mer, ouch al deit ’t dich leid
Mer ich krieg ’t neit euver mien luppe…

‘t Awtste pitsj mich ein uigske,
Esof ’t wilt zègke: noe doog, ich help dich waal
Mer die anger twee laote mich lieje|
Wo bèn ich in godsnaam aan begoosj?

“Loester”, zèk ich gans langzaam
Nog eine keer kiek ich nao mien vruike
Mer die sjpant same mit die drie, geluif mich
Ich zuch ‘ns deip en zèk gans zach:

“Jao…, ouch de Krisman en de Paosjhaas…”
Ich kèn de zin neit aafmake,
Vuil de traone achter mien ouge,
Woróm mót ich ze dae druim aafpakke?

Dan sjprènge ze lachend op mich aaf
“Mer, opa, dat wóste veer toch allang!”
“Veer zeen toch gein klein kènjer mee”
Ze peune mich pes ich d’r bekans in blief

Mien druime zeen häör druime niet mee
Ich haw ze gaer veur hun wille beware

Ich lik oppe rök

ich lik oppe rök
witte sjtrepe door wazige wolke
de sjtraaljaeger heur ich pas later
‘ne motor wiet eweg sjteurt mich niet

mit de ouge toe loester ich
ein hómmel dreet rundjes
de zaeg in de bósj hiljt ‘n paus
de sjtilte is mich vraem

de ouge langzaam weier aope
de hómmel is weg
ouch sjtrepe zeen gevlaoge
ich lik oppe rök en geneit

Danke

’t Graas is dreug, gein wolk te zeen, ’t ruuk nao brandj
De lóch die trilt euver ’t oetgesjtrèkde landj.

’t Sjmale paad löp naeve ‘n krónkelende baek
Veer kómme hie waal drie maol in de waek.

Op ’t ènj sjteit de kapel mit de paort gans wied aope;
Me kump hiej óm te baëe, te danke en te haope.

Veer sjtaeke ’n kaers op veur de ganse femieje;
En vraoge dan óm hulp en raod in muilike tieje.

Blieve effe zitte, dènke euver vruiger en noe,
Sjtaon dan gans zach op en doon de paort sjtilkes toe.

Trök op hoes zeen veer gans röstig, jeder mit zien eige gedanke
Ein dènk is zeker: Pater Karel gaon veer nog dèks bedanke.

(juni 2011)

Mien sjoonmam is neit mee 

Wie ein veugelke is ze gegange
Bekans 97 jaor, eine sjone laeftied, zo me zaet
Mit al häör poete róndjóm häör is ze ingesjlaope
Wie ze zich gewunsj haw

De pesjtoor vertèlde euver häör lank laeve
Gein woord waas gelaoge, ès of hae häör gekènd haw
’n Kleindochter deig ouch nog ’n sjoon weurdje
De mès waor wie mam zich gewunsj haw

Ónger de begraefenis raegende ‘t hel
“Zo heurt ’t zich ouch”, woort gefluusterd
Ze loug in ein kis mit jode hengele
Sjus wie ze zich gewunsj haw

Loupentaere brachte veer häör nao de kirkef
’t Bleef raegene, zo heurt ’t zich ouch
“Kiek neit oppe eine vlaam”, zag ze vruiger gans dèks
De kaffetaofel waas wie ze zich gewunsj haw

Häör kamer in ’t zorgcentrum is noe laeg
De muibels höbbe ’n nuuj besjtömming
Es ze ’t koosj zeen, zou ze content zeen
Alles is gegange wie ze zich dat ummer gewunsj haw                                            

John Hertogh, Zitterd