Schrijverspodium: Luc de Rooy (Elsloo)

Hie hilt het op

‘Uhm,’ zei ’r, ‘v’r kenne baeter trök gaon.’
Obbins waor d’r blieve sjtaon en waakzaam de sjtraot in beginne te sjtare. Ich sjnapde neet wat d’r aan de henjd waor.
‘Wie meinste, Pee, trökgaon?’
‘Hie hilt het op,’ zei ’r, en hae wees nonsjalant nao de grondj, nao de donkergries tegele van de staasjewaeg. Toen v’r klein waore hejje v’r hie nog waal ’s gehinkeld. Ich keek omljeg om te zeen wo d’r nao wees, of d’r missjien get op de sjtop sjting aangegaeve, mer d’r waor niks te zeen.
‘Wiejer gaon ich neet,’ zei d’r nog ’ns, ‘v’r kenne ech baeter trökgaon.’

Ich hej gein idee wat d’r bedoelde. ‘V’r zouwe toch fritte gaon haole?’
‘Jao, mèr toen wis ich nog neet dat v’r op dit punt neet wiejer kenne.’
‘Neet wiejer kenne? Wo höbs doe het euver?’ Ich keek ’m aan, probeerde oet te make of ’r mich veur de gek probeerde te houte. ‘Maogste van Mandy neet mjèr nao de frituur of zwa?’ probeerde ich ’m te sjtange.

‘Hie hilt het op,’ zei ’r nog ’s, mer noe väöl zachter, bienao fluusterend. Het klònk esof ’r örges bang veur waor.
‘Dus de geis neet wiejer? Mèr dao lik Henry toch al? Kòm, mit een tuut frit zuut de waereld d’r vas een sjtök gereeflikker oet.’
Mèr d’r veel gein bewaeging inn’m te kriege.
 ‘Anges dan trëk ich dich waal wiejer.’ Ich pakde h’m bie z’n hellepe, zwa-es v’r op de havo dëk gevòchte hejje. Nep dan, hè, ech ruzie höbbe veer nwats gehad. Mer hae zedde zich sjrap.

‘Nei!’ reep ’r. ‘Nei, nei, ich mein het!’
‘Wat höbs doe noe, kael?’
‘Ich wil neet in de probleme komme.’ Het waor h’m erns – hae keek sjnel lënks en rechs esof nemes mocht zeen dat d’r bekans get hej gedaon wat kennelik neet maogde. Zien frees waor bleik weggetròkke.

‘G-gank anges doe. Ich wach hie waal op dich.’

Get maakde dat ich h’m geluifde. De sjnik in zien sjtöm veur ’r die weurd oetsjpraok, of het feit dat ’r opgeluch leek toen ’r ze gezag hej. Vol ongeluif keek ich ’m aan – ‘Ech?’ – en toen controleerde ich de grònd nog es. ‘Mèr… Mèr ken ích waal wiejer?’ vroog ich ’m. Ich keek wo hae naotoe hej gekeke, wiejer de sjtaasjewaeg in. Gein idee wat d’r dao dan waor. Het waor koud, dat waal, waterkoud, en duuster wie het allein in de wënjter duuster kent zeen, en opins veel mich op dat v’r nemes anges op sjtraot waore taegegekomme.

‘Um…, jerlik gezag weit ich dat neet,’ zei ’r verlaege. ‘Ich denk het onneet.’
Toen moos ich lache. ‘Kom noe, aerpel, wat enne kwatsj. Wat mich betruf blifste hie wachte. Drej mich dan mer een peuk. Ich haol de friete waal. Frikkedel spesjaal, toch?’ Nog veur ich die vraog gesjteld hej, waor ich al doorgeloupe. Mit grwatte passe nao Henry. Dan aote v’r mer toes. Dat koos mich wiejer neet zwaväöl boeje.

Mer toen ich bienao bie het keetje waor, ginge ein veur ein de leechte in de sjtraot oet. Neet wie dat waal ’s mit de lantaarnpäöl gebeurt es de sjtroum oetvilt, van veur tot achter, edere lamp mit een tjende van een seconde vertraging, mer willekeurig, jes eine lenks, dan rechs, dan weer get wiejerop örges eine, en zwa door tot ze op ein leech nao allemaol oet waore.

De verleechting van Henry brendde nog.
En het keetje leek opins väöl wiejer weg dan het zwasjus waor gewaes. Esof het örges achterin ein bosj, tössje de buim (de hoeze sjtoke zjwart aaf taege de blauwzjwarte loch) versjtop sjting.

Godverdomme, wat sjtrok ich.
Ich keek om, om te vraoge wat d’r in hemelsnaam allemaol aan de henjd waor. Mèr Pee zaot op zien huke, bewoog driftig mit zien erm euver de grondj.
‘Hei, wat haet dit te beteikene?’ reep ich h’m houffluusterend toe.
‘Sssjt! Neet sjrjeve!’ blees d’r trök, en hae gebaarde dat ich ouch door de huke moos en sjnel ziene kenjt op moos komme.
‘Wat is d’r loos?’ zei ich toen ik weer bie h’m waor.

Pee zjweeg. Hae keek gesjpanne nao het keetje. Opins ging de deur een bietje aope, zodat d’r een sjtreep leech op sjtraot veel.
‘Wetste nog dat veer hie vreuger hinkelde?’ vroog d’r mich opins sjtillekes.
Ich drejde mich nao h’m om. In ziene henjd heeld d’r enne kezelsjtein. Hae hej een veerkenjt om ’m heen gekrets. En dao-achter nog eint, en nog twae, en nog eine, mit enne houve cirkel aan het eind.

‘Wis dich eigelik dat het lëtste vak de hemel mot veursjtelle? Dat höb ich lëts pas gelaeze.’
Toen ging het leech in het keetje ouch oet.
Pee leet de sjtein valle. ‘Shit.’

‘Wat shit? Wat is d’r in hemelsnaam loos, Pee! Worom mòchte v’r dao neet komme?’
‘Dóé, bedoelste, neet ich,’ zei ’r esof ích baeter hej motte weite. En ich hoort ’m opsjtaon en wegrenne.
Ouch ich wou weg, mer in de haos sjtrukelde ich euver mien eige veut, sjravelde wiejer en veel mit mien reet op een sjteinke. Au! dat deeg pien. Toen drong inins tot mich door dat het de kezelsjtein van het hinkelsjpel waor. Ich zaot in het vak woste euverheen mos sjprënge, anges bëste aaf.

En toen hoort ich ze komme.

Luc de Rooy, Esloo