Veldgewas: Godelieve van Gemen leest haar gedicht ‘de allerletste träön’ voor

In het mei nummer van Veldgewas staat een gedicht van Godelieve van Gemen met de titel “de allerletste träön”. Speciaal voor veldgewas heeft Godelieve dat gedicht ingesproken zodat we het ook kunnen beluisteren. Ze wordt daarbij op de piano begeleid door haar man Wiek van Gemen. U kunt het hier beluisteren en de tekst eronder meelezen.

de allerletste träön

ein wolle liefke krats ’t velke
sjriênend roeëd
de gebreide bóks
van gesjpónne sjaopewol
helt te kaoj klamp taenge

bevraore sjterre sjtaon
oppe gebraoke glaas
zeej kunne niks belaove
allein ieëmelik besjtaon
get döl vur zich haer glumme

muuskes möskes sjtil
zitte sjpinne weggedoek
in eige waefsel

wiej sjtrang niep toch illestiek
bäört zich roew in de talie
van ein kink det gen wäörd haet

Dao! de sjterre bewaege zich
zaoch van kómpassie
waere wiej zeut water zeej

eine vraemde höf ’t kink
oêt ’t höltere bedje
wao ’t greizend aod waerde
sjäöp bläöke, ein koe bäök,
den hónk kaf

verwilderd losgesjlage
tösse rónkum wit
traeje zeej in zien sjpäör

doeën taenge zich aan
helt hae werrem det sjtille kink
zeej mótte wieër oppe vluch
wiej wieër wet gen hón
verlaore haet hae de wäörd

dór toegevraore wimpers
dröppe träög losgesjmolte
zaote waterdröppels
zaote waterdröppels

de allerletste träön
in fibberwari
negetien viêf en viertig
duibde ein kink den hemel in

doe en dao
noow en wao

Godelieve van Gemen