Veldgewas Moenik: Yuri Michielsen


Voor een interview over leven en werk van Yuri Michielsen klik hier.

Wat es God zingk…?

Wat es God z’n stum neet böldert,
wie ‘ne maan mèt zöch um te heerse?

Wat es God zingk
oet ’n kakofonie vaan stumme
vaan oontèlbaar ziele,
die us höbbe verlaote,
ziele die ’t noe gief,
ziele die nao us koume?

Wat es God zingk,
vaanoet al ’t leve goons,
en leef en leef,
zoonder bezej of rancuun,
neet um te heerse
of us oonderein te sjeie?

Wat es God zingk
e geroesj oet depe laoge
en zoe nao us reup
mèt de vasberaoje stum
vaan e keend,
gein heer of zie,
meh gans, invojdeg en puur,
mèt ’n stum die zeet:

“Zeuk miech, iech bin hei…”?

Juli 2019

De deur nao binne geit ope

De deur nao binne geit ope
en gief ‘ne reuk
vaan ‘ne vergaange zomer,
vaan veuregend jaor,
vaan de jaore 1980,
die noe inins trök zien
wie ‘nen tied vaan rös,
zoonder zörg.

’t Is ‘ne get muffege, keule reuk,
dee vaanoet de kelder umhoeg kump
op deen ierste werme veurjaorsdaag,
dee ‘ne nuie zomer belaof
es ‘ch vaan boete de hal in gaon.

En eve, hiel eve, pak ‘r eweg,
de las vaan mien gedachte
en deit in m’ch vleuje
beelde en geveules,
die noe, nao zoeväöl jaor,
m’ch good doen veule.

Meh mie geveul luig
en vergit ’t leid vaan ’t verleie,
wat zjus wie dee reuk
door e zöchske wind
in de werm loch vervluig,
es-of ’t ‘m noets heet gegeve.

Mei 2019

De Sjark

Welkom
in ’t aovendland vaan de Sjark
boe ’t ieweg leve
wie in e fabelriek
de zin heet
vaan ’t begin.

De lèste aovende
weure verbrach
mèt ‘ne mörge
oonindeg
en ’n zon
die zal blieve oondergoon,
’t leech vaan vendaog blijf geve
zoonder ind vaan leve.

Februari 2019

Iemes heet de poort touw gedoon

Iemes heet de poort touw gedoon
gans stèllekes achter miech
wiezoe iech in geloupe bin
weet ‘ch neet
’t is zoe lang geleie
iech waor mer e keend,
ouch vaan vertrouwe
en ‘ch hoort niks,
gei waarsjouwe,
neet ins ’t slete vaan ’t sloot.

En noe staon ‘ch hei, oontdoon,
loerend veur de sleutel
iech wèl nao boete,
nao dat leve
of wat d’r ouch ligk.
Vertwiefeld zeuk ‘ch de sleutel,
dee neet mie in ’t sloot stik.
Mesjiens is ’t toch te lang geleie,
en zal ‘ch altied in bedink stoon
of in mie leve get oontbrik.

December 2017

Wee bin iech

Wee bin iech
es mer eine spiegel van eure zeel
vaan al woe-t g’r uuch aon steurde
of wat uuch aon eur eige neet geveel.

Wee bin iech
es de wäörd die iech zègk
door mien oonsjöld oonzuver zien
en door eur sjeemde weure bedèk.

Wee bin iech
es iech mien stum verleer
en noets oetspreek wat ligk
in dee kloof tösse Heilege en Zundeneer.

Iech draag eur maskes
vaan ammesatie en vaan leid
en loer touw wie lankzem
al zoonder miech wijer geit.

Wie dèks höb iech
die wäörd ouch neet gezag
vaan d’n eige zien
zoonder tot ’ch aon m’n eige dach.

Mei 2017

De luusters aanders

De luusters aanders
in de mörge z’ne grieze sjien
de hèls d’n erm umgesjlage
tege kaw, die in diech wèlt zien.

De nievel sjloemert,
euver velder veur d’ch
’t paad dat veurt, zoe wèts te,
in ein dal sjoen en liech.

De sjtöb vaan vootsjtep
vaan lang geleie,
e noe vergete zomers verleie,
waajelt zach door d’ne geis.

En de dinks mer,
‘wie loup iech hei, wee bin iech hei,
iech, dee ziech zoe hiel effe
euver deeszelfde eerd maag vertrejje?’

December 2016

De weeg

De weeg dee achter m’ch ligk,
wie dudelik tot ’r noe is.
’t Paad wat iech höb betrooje,
ein rechte lijn oet mie verleie.

M’n zijsjprung, die, trökkiekend,
veur miech d’n hoofweeg waore.
En riechtinge die iech neet bin ingesjlage,
al zag ederein: ‘Dao moos te goon!’

Meh bij ederen drej, sjtumme,
die m’ch, veur hun eige, bleve naokeke:
‘Wie dörfs te? Zörg veur miech,
iech höb t’ch d’n leve gegeve.’
‘Wie kins te? De verzaaks d’n pliech,
de maags neet veur d’n eige leve.’

De weeg dee nog veur miech ligk,
waor dee mer zoe klaor.
Vaanachter galmp dee raod nao
dee ’t beter meint te wete.

Meh wee veuroet
de nievel vaan mörge in loert,
zuut dee mèt klaore blik
boe eder zie paad leit en boe,
oonvermijelik, d’n aofgroond ligk?

Veutsje veur veutsje
laot iech m’ch veure
neet door d’n angs vaan andere
dee mèt kaw vinger nao mien inkels grip
of door sjtumme die ’t ouch neet wete,
versjtröp in hun eige leve,
meh door de vaste groond,
boevaan mien veuj miech zègke
tot dee m’ch nog e sjtökske wijer veurt.

Januari 2016

In Naom vaan de Zoon

In naom vaan de Vaajer, de Zoon,
d’n Heilige Geis, Ame.
Wee zeet geer eigelik?
Geer, die dit geluive?
Oet naom vaan wee,
geluif geer in dit besjtoon?
Oet naom vaan wee,
höb geer andere,
die neet wie uuch geluive,
oonrech aongedoon?
Geer, wee zeet geer?
Viert wat g’r wèlt same.
Veer weure allemaol gebore.
Eur gelouf deit niks aof
aon eus besjtoon.
Geer, wee zeet geer?
Wat höb geer zelf
oet naom vaan eur gelouf
vaan eur eige verlore?

December 2015

Pak miech

Pak miech nog even gaw
en berouf miech vaan de zinne.
Pak miech nog eve gaw,
ie de mörge vaan de nach geit winne.

Preuf mie brannend verlange,
lits dien lippe euver miech heer,
laot dien lief miech zeuke,
flej d’ch in mien erm deneer.

Pak miech nog eve gaw,
laot us niks anders kinne
es dees leechtende nach
en eus verhitsde zinne.

September 2015

De verlore zoon

Niks deit miech euvertuige
tot de gesjiechte van de verlore zoon
neet van leid deit getuige
en tot leefde veur häöm had aofgedoon.

Es keend thoes groetgetrokke
in de sjien van awwersleefde
van hun herteswinse doortrokke
zoe zien eigeleefde neet beleefde.

Daoveur trok heer veld en weeg aof
um ziech de geweente te oonttrèkke
die hun verwachtend en bezörg gegieps aon ‘m gaof
en zien eige trökheel en neet leet oontdèkke.

In ‘t nachtelik vreug van de wintermörge
es rege gótsj op oetgeblösde eerd
die me jaore leet versjörge
lieverde heer sjtried mèt zie gesjteert.

Dat geheim van häöm
tot zie leve, wat noets waor gewees,
altied engstig geveurd binne elderlike sjräöm
wat zien trökhaldendheid bewees.

Noe sjloog heer aof van ‘t paad
maakde ziene weeg door veldgewas
mie riechtinge in eine kier betrejjend oet eigebaat
mèt ingezónke elderlike raodsjleeg nog es las.

Heer keekde oet: “Laot in miech wèkke
die sjpraok die iech kin versjtoon!“
Meh duuster velder doge verdèkke
tot ziene naoklank kós besjtoon.

In mörgeleech veel heer deneer
örges in einen doejen hook
en meinde geine heet ’m geer
allein verlore in zoompig brook.

Tris sjèlde heer e fluitsje
van deuretig sjtroekgewas
voont plezeer aon zie zeldzaom geluidsje
voolt ziech niemes noe tot las.

Oonder bloete hiemelsouge
helop druimend wat häöm gevèlt
wat thoes noets zouw kinne douge
heer door gehoerzaomheid to‘neet hej gewèld.

De middag waor gekoume,
de loch had ziech gekläörd
wie zón en wind zien lèste twiefels ‘m benaome
voolt heer de krach van zien eige wäörd.

Wie de zón zoonk euver de velder
braok heer op nao hoes obbaon
mèt kop en zeel vervlöch en helder
door sjliek en deuresjraom geheild van leefdeswaon.

Niks kós häöm noe nog bendige
nörges kós heer neet naotouw
leet ziech door leefde niks mie versjtendige
meh leet ziech veure door wat ziene netuur van ’m wouw.

Oktober 2014

Es me ziech

Es me ziech tege ein krengde kint were
door ziech daotege te inocculere
daan geit toch niemes opriechtig bewere
tot me die krengde daan mer liet gewere.

Es me ziech tege veuroordeil moot were
die diech dien eigeweerde deit verlere
mage veer daotege daan neet agere
door ouch eus eigeheid te appreciëre?

Meh wie kint me die eigeheid toch iere
door neet zien sjpraok en historie te liere
en wie andere die eigeheid te viere
ziech neet door veuroordeil te laote beliere?

Me liet de sjpraok tot dialek degradere
en daobinne de verdeildheid regere
en door ze oet ‘t oonderwies te were
deit me intrèsse veur de sjaol verlere.

Wie kint me neet detege allegere
es me eus eige historie deit verlere
sjaole de lèsse van naobers diktere
die hún eigeheid wèlle avvencere?

Zoe kint me neet zien eigeweerde liere
’t eigene én ’t andere iere
mèt ope geis tege veuroordeil kiere
en mèt zie geweite in vrei verkiere.

Juli 2014

Röslen van de wereld

Röslen van de wereld
boe-t geer daan ouch zeet
‘t zal ummer Sjotte geve
en vergeet de Iere neet.

Geer kint ein sjpraok verdómme
ein volk zien sjtum versjtómme
zien gesjiechte sjliech doen vergete
hun touwkoms meine te mage besjlete.

Meh eige geister zalle allegere
oongerechtigheid blijf bij
herinnering kint me neet regere
en veroontwierdiging veult me vrij.

Me deit die Röslen in d’n aldaag lije
wiewaal me sjloemerend naodreug en oonthèlt
en zie meine tot ze kinne misleie
meh wach tot gein mach de Sjotte
en Iere van de wereld mie weerhèlt.

Juni 2014

Nao die leve

Veer mote goon noe
iech wijer in ’t leve
diech nao wat d’eerd d’ch geit geve.
Wat beter is, mage toch de gode wete.

Wie moot iech noe leve
zoe vrij wie e blaad in de wind
en almer dink iech bij mien eige
in Gaodsnaom, daot get detege!

Die lief weurt trök tot as
diene geis versjtruid in oonverwachse mominte
en nog dee valsen hoop es las
tot-s diech zoe thoeskumps en ’t de woerheid neet hoof te geve.

Wie gere iech ’t aof wèl lege
ouch miene gif is eigelik mer sjien
want wèts te, ’t is sjtrank diech te vergete,
en ech zoonder diech te mote zien.

Wie kruushout waog ’t op miech
die alleinigheid zoe leeg
miech feelt dien hand, die vertrouwe, die leef geziech
wie kin iech verdouwe dit sjeie van eus weeg?

Miene geis, mèt diech verboonde in ’t leve,
trèk ziech trök noe-s diech neet mie bis
en neet mie mèt diech verweve
zeen iech wieniger vertrouwde geziechter.

Maart 2014

Nao twie iewe

Op ‘t land van de mörge
gief ‘t veur us gei nui begin
versjtómp ligke veer in sjloemer
verdómp tot ’t besjtoon van de nach.

Mesjiens zien veer gesjtorve
vertrokke mèt de geis van de achtiendaartigers
nao ein land van oonoetgekoume druim
in prottes gevlöch veur de nach häör wach.

Nao twie iewe in oraanje mörgeleech
sjteit ein ploog gereid op land van gekap broonsgreun eikehout
boe veer mèt hel klanke nao weure gerope,
meh door verdèkde geis feelt us de krach.

Es veer opsjtoon deze mörge,
ouge verblind door zónnesjien, ein kaw beis benump us de sjtum,
gape veer nao de druim van vergange nachte
en wat v’r liever in daagleech hejje volbrach.

Maart 2014

De vastelaovend

Örges reurt ziech get
en brent ’t meecontent
in weergaoj van ‘t aldaogs leve
is d’n hank nao sjraomloezigheid prizzent.

D’n tuiel dee heet aofgedoon
‘t maske van ziech haome moot noe aof
en kleier van aonsjtendigheid?
Laot us vergete tot ‘t die gaof.

Daot viere dat broesjig leve
die zinnelikheid van kleureprach
dee sjtörm van verdrök verlange
deen ummekier van werelds gezag.

Véur us geit eus prinsevolk
in roed-geel-greune zie
wat eige geis en zeel vertolk
droumverlore in confettisjnie.

‘t Gief gei daagleech van de mörge
döl goejt me ziech dedoor
wie al iewe door dees sjtraote
ziech in waon van iewigheid verloor.

Zoe hèlt me ‘t verleie
en de touwkoms ouch mèt vas
es de neuchterheid van mörge
‘t leve obbenuits mèt leid en pliechte dèks belas.

Maart 2014

D’n doed in d’n aldaogse noed

In ‘t land van de levende
zien väöl lui al doed
höbbe ziech nog aosemend begraove
in dingskes van aldaogse noed.

Zie dinke veuroet,
zie plane hun daog
laote niks aon touwval euver
vermije eder lestige vraog.

Wat is leve?
Wat is dinger beleve?
Wie drök me dat oet?
Zoeget is hun neet gegeve.

Dat heet gein weerde
wie kint dat get zien?
ziech geveul permittere?
me priffereert geplaande sjien.

En wèlt me ziech deile
wat ’t leve diech gief
en dee sjien wèlt vermije
daan weit tot me diech

dat noets neet vergief.

Niks weurt t’ch gegeve
niks nump me van diech
mèt hun aldaogs gezörg
loers te doed veurtijig in zie geziech.

Februari 2014

Euzen tied

Bevrore oonder ’t ies vaan d’n tied
ligk ’t landsjap vaan eus verleie
mèt keime die wachte
op e nui begin.

Geit oets ’n blom weer bleuje
deit oets die eerd weer greuje
of blieve veer vertrejje
wat veur us is gezejd?

Kinne veer leve zoonder te dinke
aon wat deep begraove ligk
dörve veer te veule
wat kort oonder ’t oppervlak zit?

Of leve veer wijer wie altied
gesjeie vaan eus eige
en veurawwerlek lije
zoonder bezej vaan tied?

September 2013

Dit oongemaak bèd

Mörgeleech maak tot dit oongemaak bèd
mèt de wermde vaan eus lieve
in ’t fris vaan de mörge
zjus nog get langer in mie gedach maag blieve.

Laot dees lakes opegeslage
dees kösses beröls door eus köp
in de zon vaan d’n aongebroken daag
de glood vaan eus nach nog eve wèlle drage.

Tot gein deke deit bedèkke
en iech vashaw in mie zelemint
ie ’t leve miech geit wèkke
en versteurt de vrei vaan genote leefde en dit momint.

Maart 2013