Column van Toon: Daar prikt hij zo, pats, doorheen

Alhoewel mijn wortels stevig in de Limburgse löss zijn verankerd, ben ik goddeloos grootgebracht. Voor het eten vouw ik mijn handen niet samen, kerken bezoek ik alleen vanuit cultureel-historische interesse en van het katholicisme weet ik evenveel als van de verschillende manieren waarop matrassen voor een zo optimaal mogelijk slaapcomfort gevuld kunnen worden. Ik kan er wel over ouwehoeren, maar zeer waarschijnlijk slaat het nergens op.

Desalniettemin vormt mijn leven een ketting van momenten waarop ik had gewild dat mijn ouders vrome christenen waren geweest, en mij niets- of niemandontziend hadden doordrongen van het geloof in een hogere macht die er wel voor zou zorgen dat alles op z’n pootjes terecht zou komen. De zeer wankele tijd waarin we nu leven vormt daarop geen uitzondering. Daarin ben ik, geloof ik, niet de enige. Om mij heen zie en hoor ik namelijk meer en meer dolende zielen die op zoek zijn naar houvast, naar het strijkkwartetje dat stoïcijns blijft spelen op de zinkende Titanic. Voor velen is die zoektocht tevergeefs, omdat wat zij zoeken veelal bij de ander te vinden is. En de ander, die is nu eventjes onbereikbaar.

Als ik had geloofd dat God bestond, dan was ik er zeker van geweest dat Hij ons deze weken op de proef stelde. Dat Hij verstoppertje speelde. Ik had Hem in dat geval graag gevonden, onder het bed of in een stoffig kistje op zolder, maar helaas.

Want als het even moeilijk wordt zomaar je toevlucht zoeken in het geloof, dat kan niet. Geloof is niet iets wat je van de ene op de andere dag kunt besluiten. Plots op je knieën vallen en toewijding veinzen, daarvan is Hij vast niet gediend. Ik ben bang dat Hij daar zo, pats, doorheen prikt.

Hoe het dan wel moet, dat is een vraag die ik vooralsnog niet kan beantwoorden. Elke dag dat de thuisisolatie langer duurt, kom ik dichter bij het antwoord.

Meer lezen? www.toonroumen.nl