Column van Toon: We hadden moeten vergeten

Onze knieën hadden moeten bibberen, van de kou en van de alcohol. We hadden ons aan elkaar vast moeten klampen om te voorkomen dat we spartelend van plezier op de koude centrumtegels zouden belanden. Zwalkend hadden we moeten zwerven door de straten, we hadden onze eigen weerspiegelingen in de etalageruiten moeten uitlachen. De helverlichte etalageruiten, waarachter de verleidelijkste mannequins stonden opgesteld – ze zeiden nooit iets terug en daarom waren ze de beste vrouwen denkbaar. ‘Hydrateren doet begeren!’ – dat hadden we moeten roepen.

We hadden op onze klikkerdeklikklakkende knieën moeten zakken en we hadden de paspoppen hikkend en grinnikend ten huwelijk moeten vragen. Ja, dat hadden we moeten doen. We hadden elkaar moeten uitlachen om al die verdomde quatsch, en hadden alles meteen weer moeten vergeten. Zelfs op dat woord hadden we niet meer moeten komen, dat woord: vergeten. We hadden ons weer in de menigte moeten mengen, de menigte die stoïcijns door de kou heen dampte en zweette, op tralala-muziek die maar een paar dagen per jaar de mooiste is.

We hadden uit moeten groeien tot hyperbolen van onszelf, belachelijk rood, geel en groen uitgedoste karikaturen die in steeds minder leken op wie we tijdens de rest van het jaar waren. We hadden ze moeten verwelkomen, de plotse tranen van intense gelukzaligheid die over onze wangen stroomden. We hadden onze neuzen dicht moeten knijpen en moeten springen, waarin had niet uit moeten maken.

Ik zeg het nogmaals. We hadden ons aan elkaar vast moeten grijpen om te voorkomen dat we op de grond zouden belanden, en we hadden dat meteen weer moeten vergeten. We hadden moeten janken van onversneden geluk. In plaats daarvan zaten we gapend thuis voor de vermaledijde buis. We herinneren ons elke seconde van de inwisselbare beelden die daar aan ons voorbijschoten – helaas.

Meer lezen? www.toonroumen.nl