Column vaan Toon: De Heks van Lömmerich

In ‘t kader van de jaorlikse aafsjloeting van ‘t sjooljaor, vertrok ich midde juli, same mit ein pilleton collega’s, conciërges en administratief sjoolpersoneel nao Kesjteel Lömmerich, wo veer ózze mage koosjte völle op koste van de personeelsvereiniging. Vriewaal jederein waar d’r. Zelfs Annelies van de administratie, ein nogal kleurloos mer goudwilleld type, wovan ‘t mich verwónjerde dat ‘t ouch bleek te besjtaon boete de sjoolmoere, waar aanwezig. Nao de lunch sjtóng d’r ein róndjleijing gepland.

Ich verwachde door dónkere ruumtes te wanjele, wo ‘t trok, wobie ich allich get teikes kreeg van geiste van in de middeleeuwe aan dysenterie gesjtórve riddesj en sjildknape, mer niks bleek minder waor. ‘t Kesjteel waar van bènne meerdere maole gerestaureierd en vriewaal geinen eine houte balk waar nog origineel. Veer trippelde van dn eine weliswaor hypersjmaakvol ingerichde vergaderzaal nao d’n angere, mer de romantik dae heurde bie al waat gewaes waar, óntbrouk.

Totdat veer de trappe aafdaalde nao de keldesj. Hoera, ‘t waar duuster ! Hoera, ‘t waar kawd ! Hoera, de gids begoosj aan ein avontuurlik verhaol. Driemaol hoera ! Veer sjtónge in eine redelik rume kerker, dae allein verleich woort door twee petieterige läöker baovenaan de moere. De inrichting waar wiejer nogal minimalistisch. Behawve eine betónne vloer waar d’r ……… niks.

‘In dees ruumte haet de lètste vrouw, die es heks op ‘t tegewoordige Nederlandse gróndjgebied woort gezeen, vasgezaete, in aafwachting van häör perses. Me verdach häör van versjillende hekse- bezighede, mer …… ‘, hae óngerbrouk zien verhaol en zoch oetdrökkelik ougkóntak mit Annelies van de administratie, ‘es ich dich einen daag volg, dan kèn ich dich vas ouch van hekserie besjöldige !’

Ich glumlachde en verlangde ummer mee nao de teikes van de dysenteriegeiste, die natuurlik oetbleve. Annelies keek ónthuts, hulpeloos.

‘Entgen Luyten waar ziene naam’, ging de gids wiejer. ‘Hie zaot ‘t, te lang. Lichamelik en mentaal takelde ‘t gans aaf. Op einen daag in 1674 woort ‘t dood gevónje, hie in d’n houk’. Hae wees nao eine houk van de kerker, op de plaatsj wo Annelies sjtóng. ‘Zelfmaord, zo sjreve de schouten, Verwurging, zo sjreef de lieksjouwer. Leif luuj, dit is ein mysterie dat nooitsj opgelos zal waere !’

Nao ruum ‘n oer koum d’r ‘n ènj aan de róndjleijing. ‘Ich höb ‘t mit väöl plezeier gedaon, pak uch bezzeme en vleig nao hoes !’, zag de gids. En weier keek hae Annelies vrech aan. ‘Jao, sorry heur’, óngerbrouk Annelies häöm eindelik twiefelend, ‘mer ich begriep neit gans waoróm geer mich ……’

‘Gouwemiddig !’, reip de gids en wanjelde zónger wiejer nog get te zègke bie ós weg. Annelies sjtóngt dao verpópzak, mit eine blik in zien ouge esof ‘t jeder ougenblik zienen dood op de brandjsjtapel koosj verwachte. ‘Trèk ‘t dich neit aan’, zag ich, en wanjelde same mit Annelies nao ‘t befèt, wo frisjgebraoje hamburgers en spareribs wachde óm opgegaete te waere.

‘Hekse’, dach ich, wie ich effe later naeve Annelies sjtóng te knage aan ein kipfilet, ‘zeen zo sjlech nog neit !’.

Door Phil Schaeken van ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj