Column vaan Toon: Miene minsj

‘Wat betekent ‘miene minsj’ ?’, vroug ‘t. ‘t Oetsjpraeke van de lètste twee weurd kosde häöm zich- en heurbaar väöl muite. ‘Ik vind raar’, vervolgde ‘t, ‘iedereen in het verzorgingstehuis zegt dat, maar ik weet niet wat het betekent’. De dónkerbroen ouge van ‘t Syrische maedje sjtaarde regelrech in miene zeel. ‘t Waar gevluch, wós ich, gevluch veur alles waat de minsjheid sjlech maakde. ‘t Koum in Nederlandj terech en wou veur luuj zörge. ‘t Waar ziene wunsj angere te helpe, in mien belaeving óm zien eige hulpeloosheid te kómpenseiere. Daoróm kous ‘t veur ein mbo-opleiding maatsjappelike zörg, wo ich häöm es docent Nederlands bie de sjtart van dit sjooljaor tróf.

‘Zeggen ze dat op stage ?’, vroug ich glumlachend. ‘t Maedje knikde. Ich vertèlde häöm dat ‘miene minsj’ niks angesj beteikent es ‘mijn man’, en dae oetlèk waar, zo bleek oet zien aopegevalle móndj, verhelderend.

‘Ik vind toch raar’, zag ze desalneittemin. ‘Zij spreken een hele andere taal dan Nederlands.’ ‘Het is een dialect’, lag ich oet. ‘Dat is een taal die op een bepaalde plek wordt gesproken, en die van stad tot stad en van dorp tot dorp kan verschillen. Het lijkt op Nederlands, maar is het niet.’ ‘Waarom spreken zij dan geen Nederlands ?’ Zien ouge sjtraolde ein wanhaopig neit-begriepe oet, dat mich raakde. Zoväöl van de welt gezeen, ummer rechop blieve sjtaon, en dan sjtrukele euver ‘t Limburgs dialek. Ich haw mit häöm te doon.

‘Ze spreken waarschijnlijk wel Nederlands, maar voelen zich meer thuis in het dialect’, vertèlde ich. ‘Ze kunnen dan beter hun gevoelens uiten, het hoort bij de cultuur.’ Dat begreep ‘t. ‘Dankuwel meneer’, zag ‘t, terwiel ‘t ziene kop nederig ein bitsjke boog, en leip ‘t lokaal oet.

Ein waek later zaog ich häöm weier bie ‘t waekelikse urke Nederlands. Wie geweunlik zaot ‘t maedje tiedens de zestig menute wo-in ich de klas de fien kneepkes van de taal perbeierde bie te brènge, sjtil achterin de houk van ‘t lokaal. ‘t Zag niks, veil daoróm neit op, mer toch hóng d’r in de klas ein anger, ónröstigere sfeer es ze èns eine daag krank waar. Zien kalmte sjtraolde aaf op väöl angere, waat ‘t lesgaeve aan de klas, es het aanwezig waar, erg prettig maakde.

Aan ‘t ènj van de lès koum ‘t nao mich toe. ‘Meneer’, zag ‘t, wie ich miene laptop toegeklap haw. ‘Ik wil u even iets laten zien’. ‘t Haolde ziene tillefoon oet zien bóksetesj en óntgrendelde ‘t apparaat. ‘Wacht even’, zag ‘t, en begoosj driftig te scrolle. ‘Kijk’,zag ‘t get later, en drede de tillefoon nao mich toe. Op ‘t sjirm versjeen ein foto van eine breije jóng, dae lachend in de camera sjtaarde. ‘t Doerde aeve veurdat ich ouch ‘t maedje op de foto zoug, wo de jóng ziene gesjpierde erm ómhaer haw gesjlage.

‘Dit wordt later miene minsj’, zag ‘t zachjes, en nog èns: ‘miene minsj’. Door ziene Arabische achtergróndj raakde ‘t Limburgs mich mee es ooitsj teveure, wodoor ich eine glumlach neit óngerdrökke koosj. ‘Prachtig !’, zag ich.

Door Phil Schaeken van ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj    

Reagere? sjrief nao: redactie@veldeke.net