Column vaan Toon: Wanjelwalhalla

Ich höb ein jónk veurkómme, mer miene zeel is awd. Doezend maol mee es de meiste luuj van miene laeftied geneit ich van klassieke meziek, eine aovend mit ein lestig bouk in eine sjokkelsjtoul en ein aardige discussie euver de betrèkkelike zinloosheid van ‘t besjtaon. Veural dat lètste kènt goud tiedens ein wanjeling., want ouch dao bèn ich ummer veur te porre. Veurige waek wanjelde ich mit eine vrundj door ein van de buusj wo Limburg riek aan is. Ónzichbare veugel tsjilpde, lènks van ós kabbelde ein baekske en in de verte sjoot ein jónk hertje weg, zo eine middig waar ‘t. Zittend op ein door mos euverwoekerd bènkske sjprouke veer get euver de belangrieke dènger in ‘t laeve.

Miene vrundj herkènde dat, vertèlde hae, die neiging nao aw-luuj-dènger. Veer ware ‘t vrie vlot d’reuver èns dat aw luuj aw-luuj-dènger awd maakde, wodoor veer weier vraem aangekeke woorte door ós laeftiedgenote es veer aw-luuj-dènger deige. Nao ein kort mer verhelderend gesjprek bleef ós mer ein conclusie euver, die veer vriewaal waekeliks trokke: jederein in de welt is knettergek en veer zeen de ènnige normale. Jus wie veer dao veur de zoväölste maol opgeluch kóntent mit ware voltrok zich veur ós ein memorabel sjouwsjpel.

In de verte wanjelde twee luuj. Veer zouge dat ze in betrèkkelik sjnel temp ózze kantje op koume. Wie ze korterbie ware mirkde ich de sjtekke op die de man en vrouw in hun henj hawwe. ‘t Ware richtige nordic-walkers. Originele. Die haw ich nog nooitsj in ‘t wildj gezeen. En óndanks dat ‘t idee mich aafsjtootde, meinde ich metein affectie te vuile. Nordic-walkers, dat zeen mien saort luuj, zo vuilde ich ‘t.

‘Eine gouwe middig’, zag ich dan ouch wie de luuj ein paar maeter veur ós benkske sjtopde en richtig op aom perbeierde te kómme. De vrouw pufde get dat waarsjienlik door moosj gaon veur ‘tzelfde, de man leek sjtervende. ‘Limburg wanjelwalhalla’, zag ich plaogend. Alles waat de man deig waar mit ziene kop sjödde. Hae sjödde zó hel dat ziene kop los leek de kómme van ziene rómp. ‘ ‘t Berglandsjap is ein zaege’, ging miene vrundj wiejer. ‘ich mót d’r neit aan dènke dat veer zouwe laeve in ein platte welt. De heuvels en dale, de rónjinge, die make ‘t laeve sjoon.’ Zien bein tikde taege dat van mich, ich glumlachde.

‘Hawt dien klep !’, zag de man noe inèns kortaaf. Hae sjtóng veureuvergebaoge en zoog jeder zuurstofmolecuul in zich op, wie eine verdwaalde in de woestijn dae oet ein oase drink. ‘Bert, zo is ‘t toevallig ouch nog èns eine keer’, zag de vrouw dao-op. ‘Kóm’, zag ze, ‘veer gaon weier wiejer. Veer mótte nog e sjtök’.

Wie de twee weier langzaam, gans langzaam, richtig gáns langzaam oet ós zich verdwene, keke miene vrundj en ich ós óngerein aan. Zónger get te zègke dachte veer ‘tzelfde: veur sommige aw-luuj-dènger zeen veer gelökkig ech nog te jónk !

Door Phil Schaeken vanoet ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj