Column van Toon: Aan de sjlaag mit eine geiter

Eine pópperlóstige ping van miene mailbox – ein prettig cóntras  mit alle betaalverzuike van Nigeriaanse prinse en aanbeijinge van amoureuze sjtimulatiemiddele, womit mien digitale breivebös normaliter volsjtruimp. Of ich zjurielid wol zeen bie de veurrunj Taal van Kunstbende Limburg waar de vraog, eine wedsjtried veur jónk creatief talent. ‘Natuurlik !’, antjwoordde ich, en zo koum ‘t dat ich veurige maondj op eine zóndigmörge, same mit twee anger zjurielede, plaatsj moch numme in eine wiejer zo goud es verlaote sjtadssjouwburg.

Maag ich dit jaor toch nog èns in ‘t zach roje pluche verzinke, zo sjoot ‘t door mich haer vlak veurdat de eesjte kanshöbber ‘t podium betrao. Ein maedje, jónk en van de zenuwe rood bevlek, brach häör weurd mit ein sjaloesmakende souplesse euver nao ós, zjurielede in ‘t mysterieuze duuster van de zaal. De tweede kandidate, die ouch zich-, mer neit heurbaar zenuwechtig waar, volgde, en ouch zie wós dudelik waat ze deig. Zo passeierde ze nao-ein de revue, de jóngelinge die hun verbale talent neit allein de theaterzaal mer via de livestream ouch de hoeskamesj van Limburg in kapituleierde. De eigenzinnige metafore, soms mit sjoerende beelde en vergeliekinge, vloge ós werm óm de ore.

Daonao waar ‘t aan ós, veer gekwelde, óm ein oordeil te velle. Mit tintjelende koppien, die op de besjlissing veuroetleip, boge veer ós euver ózze ingevölde beoordeilingsformeleiere, Veer debatteierde röstig, mer bie vlage fel.  Mekkelik waar ‘t neit óm tot eine rechvaerdige top drie te kómme. Mer goud, ‘t is ein van de väöle kwaole van ‘t besjtaon dat allein de lestige vraogsjtökke de minsj oeteindelik wiejer helpe.

Wie de hindernis euverwónne waar zakde veer in ós sjtuil en lachde mit móndjkepke óm óm de  gekheid van de welt, pès dat veer dringend verzoch woorte ‘t geboew te verlaote – want té väöl luuj. Ofsjoon veer ‘t bienao vergaete ware, waar ‘t d’r natuurlik nog ummer, de dreigende ónzichbaarheid die ouch de laege zaal verklaorde. ‘t Taaltalent in Limburg is neit sjtervende, zo weit ich nao dae zóndigmörge in oktober.  Sjterker nog: nao aanleijing van die veurrunj kan ich gerös laote weite dat d’r in de Limburgse kweekkas van de literatuur nog ‘t neudige sjoons te gruije sjteit.  ‘t Is noe allein nog ein kwestie van voldoende water gaeve.

Mee laeze ? www.toonroumen.nl 

Door Phil Schaeken vanoet ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj