Column van Toon: Dat kènt ech allein in Limburg

Al dat eindeloze bènne zitte begoosj parte te sjpele en daoróm neude ich eine awwe vrundj oet, dae zien daag sjlit in ‘t kawwe, barre weste van ‘t landj. Oeteraard noume veer daobie alle virusremmende maotregele in ach, ouch tiedens de wanjeling, die veer in de naobieje ómgaeving van mien hoes in de wiek Laorhaof maakde. Ós toch brach ós langs euverdadig gruin gebiede, en de vrundj keek zien ouge oet. ‘Onnederlands’, heurde ich häöm mómpele.

‘Kijk’, zag ich nao ein tiedje, ‘dit is een struinboomgaard’. ‘t Sjtaole hèkske piepde en kraakde ós wilkóm. Teentalle fruitbuim vol mit rieke bloesem sjtónge sjoon te zeen in ‘t hoge veurjaorsgraas. ‘t Waar wurkelik ein oetzich dat op eine lèkpuzzel neit zou missjtaon.

‘Struinboomgaard?’ herhaolde hae mit zien kenmerkend sjnerpende kaelklanke. ‘Jazeker’, zag ich, terwiel ich ein wiedse zjwejbewaeging mit mien erm maakde, óm de oetgesjtrektheid van ‘t gebied te benaodrökke. ‘Hier staan weet-ik-hoeveel fruitbomen, die worden onderhouden door vrijwilligers. Als er rijp fruit aan de bomen hangt, mag iedereen hier komen om iets mee te nemen. Niet te veel natuurlijk’.

‘t Ónbegrip in ‘t gezich van miene vrundj teikende zich euverdudelik aaf in de dènkrumpele op ziene veurkop. Ich waar getuge van zien mentaal proces: gedachtes woorte aangenómme, weier verwórpe en toch weier aangenómme. ‘t Gekraak van zien baovekamer waar, ouch van óngerhawve maeter, zónger twiefel heurbaar. Hae sjputterde, sjtotterde, heif zien henj nao d’n hemel. Kortóm, hae begreep d’r niks van. ‘Maar’, zag hae nao ein tiedje, ‘is dat fruit dan gewoon gratis ?’ ‘Jao’, antjwoordde ich.

‘Dat kan nu echt alleen in Limburg’, zag hae, en sjtouk ein van algehele verwónjering ónsamehangend relaas aaf euver de Randjsjtad, wie dao nog betaald moosj waere veur ein teug al dan neit frisje lóch, wie d’r volges häöm zelfs gemeintelikke belasting woort geheve op ‘t ènnige gruin dat sjtadsbewonesj koosjte, ‘t ónkroed, dat zich tösje de tegels van hun balkóns eine waeg nao boete baande. ‘Zelfs de zon komt er niet voor niets op’, kónkledeierde hae, en keek verwónjerd óm zich haer. Daonao kruutsde ós blikke zich.

‘Realiseer jij je eigenlijk wel hoe mooi het hier is ?’ vroug hae lankzaam, en ich moosj oetkieke dat ich neit te vlot bevestigend antjwoordde.

Door Phil Schaeken vanoet ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj

Mee laeze ? www.toonroumen.nl