Column van Toon: Ich höb mich d’rbie neiergelag

Eine minsj zit op eine sjtein en kik oet euver zien revier. De Maas meandert zich eine waeg door ‘t nog óngerepte Limburgse landj. De revier is veur häöm ein vrouw, ein leifste, die nooitsj aafwezig is en zich veier sezoene lank bevallig leet bezènge, ein vrouw die gein borste, gein bein, gein batse neudig haet óm bekoorlik te zeen. Effe glumlach hae en vergit de kwelling van zien geweite : hae mót häör, de vrouw, ‘t maedje eigelik nog, dees weurd mer neit laote heure. Ze zou nog sjaloes waere, bedènk hae grinnikend, mer dat gevuil zou dan op niks dan misversjtenj beröste. Want ‘t is veur häör, allein veur häör, dat hae aan jedere boum zou gaon hange es zie dat zou wille, veur ziene baove alles beminnelikke èngel. Allein zie besjik euver ‘t haos goddelikke vermoge häöm van bènne-oet te verwerme, zelfs es de welt boete gehuld is in de meis barre, kille kaw.

Hae wol effe allein zeen, de minsj dae oetkik euver de Maas, want ‘t kaod waere haw häöm euvervalle, bónkde mit brennende fakkels en gaffele op de deure van zien hart. Ze ware versjlage, zien concurrente, wie ze heurde dat ‘t häöm waar gelök de vrouw, ‘t maedje eigelik nog, veur zich te wènne. De anger mansluuj hawwe ‘t ouch geperbeierd, hawwe zich van hunne meis hanige kantj laote zeen, mer tevergaefs. Zie kous häöm, de man dae ‘t leifs oetkeek euver de revier en weurd geef aan de hartsjtochtelikheid die häöm dan euvervilt. Wie langer hae daobie sjtilsjteit, en wie langer hae nao de revier kik, wie mee fakkels en gaffele make dat ze wegkómme.

Inèns: ‘t gevuil bekeke te waere, neit langer de ènnigste in ‘t ónbekènde universum te zeen. Ritselende blaar, dan zelfs voutsjtep achter ziene rök. De man dreet zich óm, en al ‘t kaod zeen dat nog resteierde verdamp.

‘Hèndrik’, zaet de vrouw, ‘t maedje eigelik nog, in ein zuitrónj taal, die in de loup der eeuwe zal ènjige in de ózze, ‘ich zoch dich euveral. Hie bès te dus’.

De minsj op de sjtein besjlut te sjpraeke, weurd die al ein tiedje in ziene móndj riepe, en häör daonao in zien erm te numme. Hae tèlt: ein, twee, drie, haolt deip aom en begint:

Ich höb mich d’rbie neiergelag
dat die mit aafguns sjaloes op mich zeen
Nied en kaodwillendheid
mage dees luuj in ‘t hart treffe
zodanig dat zie ‘t neit euverlaeve
Ich wil dao-intaege opgeruump laeve
mit jeder dae de bliedsjap baove alles sjtèlt
Door hun sjaloes zeen verkeis ich neit
mien plezeier op te gaeve (1)

Door Phil Schaeken vanoet ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj

1 Bron: Des ben ich getroost die mere, 25 Minneliederen (Hendrik van Veldeke). Originele tekst in te zien op https://www.dbnl.org/tekst/veld028jnot01_01/veld028jnot01_01_0021.php

Mee laeze ? www.toonroumen.nl