Column van Toon: Miene vrundj
Wie ich de Zittesje kirkklokke weier pópperlöstig heurde bimbambomme en ich eine sjlók noum van ‘t eesjte glaas wien dat ich in maonje boete de deur drónk, euverveil mich ein grootse sjaemte. Ich realiseierde mich namelik dat ich, in d’n tied dat de terrasse gesjlaote ware, helemaol neit mee op de mert waar gewaes. De mert verdorie, wo ich es miniversie van michzelf al róndjsjarrelde, vol iever op jach nao kartónne doze, die de mertkoupluuj róndj de kiosk zatte, doe de blikvenger van ‘t mertplien ( waal eine óm neit aan te zeen, mer eine blikvenger waar ‘t ). Es ich ein paar kertónge doze verzameld haw, sjtapelde ich ze veur de kiosk op en keek d’r van eine aafsjtandj nao, euverdónderd door ‘t architectonische kertónge werkske van niveau dat ich neiergezat haw. Ich haw ummer ‘t gevuil d’n aanblik van de sjtapel mit emes te mótte deile. Mer mien awwesj genote van hun drenkske op ‘t terras en emes angesj lestig valle wou ich neit. Dus maakde ich sjtapels en keek d’r zelf mer nao.
Noe sjeen de zón en keek ich oet euver ‘t intösje kioskloze plien. Ich sjaamde mich, want ich vuilde mich esof ich eine gouwe vrundj in de sjteek haw gelaote. Eine gouwe vrundj, dae door ein noodlottig óngelök in coma waar belandj. Ich haw häöm neit eine keer bezoch, dae gouwe vrundj, ómdat veer noe toch gein grappe mee koosjte make die de grenze van ‘t gepasde besjtórmde, ómdat veer noe toch neit mee same mit plezeier ‘t glaas koosjte höffe op de ónènjige oetzichloosheid van ‘t besjtaon. Ich waar egoïstisch gewaes en in laege gemakzuch waar ich d’r vanoet gegange dat de vrundj vanwaege zien heugswaarsjienlik aafwezige besef mich neit zou misse. Dus woróm zou ich de muite numme nao ‘t kille krankehoes aaf te reize, óm aan zien krankebèd te zitte wachte tot ich weier nao hoes zou kènne ?
Ich noum eine sjlók van de wien en ich wós woróm. Ich haw de muite mótte numme óm nao de mert te gaon en d’r te zitte, desnoods midde op ‘t plien, wo de kiosk ooitsj sjtóng, ómdat miene vrundj d’r ouch veur mich waar gewaes. Dat is de essentie van vrundjsjap, das te get veur eine angere deis, ómdat hae ‘tzelfde ouch veur dich neit zou naolaote. Ofsjoon ich mich d’r neit bewus van waar gewaes, waar ich namelik nooitsj allein wie ich vruiger nao de sjtapels fruit- en gruintedoze keek en emes zoch mit wae ich d’n aanblik van de gigantische tores koosj deile. Haw ich ‘t mich doe mer gerealiseierd. Ich waar neit allein, want miene vrundj de mert waar d’r ummer, óm mich te euverlaje mit kómplemènte en mich aan te muidige de sjtapels nóg hoger te make. Hup Toontje ! Hup Toon !
Ich drónk de lètste sjlók wien en keek óm mich haer. Ich waar blie dat ich d’r waar.
Door Phil Schaeken vanoet ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj