Column van Toon: Roots van de Roumens

Behawve dat hae ‘t hoes pès drie keer toe bienao leit aafbrenne en zien femieje perbeierde op te belle mit de aafsjtandjsbedeining van de televisie, zörgde Alzheimer d’r in de lètste laevesfase van miene opa ouch veur dat hae oet niks dan verwardheid de papierbak völde mit ènkele van zien sjoonste buiker. Zo zoug ich, tösje eine sjtapel aw gezètte, ein paar jaor geleeë de crèmewitte ómsjlaag van ‘t Thoears Woeardebook.

Ich herkènde ‘t bouk, ómdat ich miene opa dao regelmaotig mit eine sjtille glumlach róndj ziene móndj in haw zeen blare. Dat ‘wanjele’ langs weurd die zien verleeë vórmde, bleek, naovenant zien hersjes wiejer woorte laeggevraete, lestiger te waere dan veer ós veur kènne sjtèlle. Ein bouk vol mit lèttesj es irritant absjtracte hiëroglyfen: al mit al ein bezunjer ingewikkelde aangelaegenheid veur wae, wie eine laevende doje, langzaam de welt vergit.

De roots van de Roumens ligke dus in Thoor. Miene opa waar geine minsj dae väöl zag (want: wae sjprik kènt neit loestere), mer és hae sjprouk, dan sjprouk hae euver zien gebäörtedörp. In  bloumrieke taal, veurzeen van weurd die ich later trökvónj in zien woordebouk, besjreef hae dan wie hae zien eesjte jaore doorbrach in ‘t sjtedje dat opvilt door de witte hoezer in ‘t centrum. Óndanks dat ich d’r neit dèks bèn gewaes en d’r de waeg neit zónger Google Maps zou kènne vènje, vuil ich ummer went ich ‘t bouk zeen ein deipe heimwee nao de sjtad van mien veurawwesj.

Zónger get te zègke pakde ich ‘t bouk oet de pepierbak en kneep d’rin esof ich ‘t verdreit van de óneuverkómmelikke aaftakeling zo neit allein houfde te drage, mer koosj deile mit ‘t pepier. Ich keek nao miene opa, dae doelloos rundjes wanjelde in d’n haof. Weier keek ich nao ‘t bouk, nao miene rökzak in d’n houk. Ich twiefelde effe, mer de keus waar vlot gemaak.

Intösje haet ‘t Thoears Woeardebook ein ereplaatsj in miene boukekas.

Door Phil Schaeken vanoet ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj