Column van Toon: ‘t Akelige water

‘t Ware de jaore van mobiele tillefoons, die mer twee functies hawwe: doe koosj d’rmit belle en doe koosj d’r gater in ‘t beton mit gooje, zo robuus ware ze, en ich keek aan de handj van miene pap oet euver de Maas. De duusternis veil in esof ‘r haos haw. Ónger ós vuit knerpde hónderdoezend kizzels en baove ózze köp klapwiekde vertrèkkende veugel. Wiejer heil de natuur häöre móndj.

‘Hie is ein paar waeke geleje get gans ergs gebeurd’, zag miene pap. ‘t Puntje van zien segrèt lichde op wie hae wees nao ein plaatsj veier, vief maeter van ós vandaan. ‘Ein jónk maedje’, ging hae wiejer, ‘jus volwasse. ‘t Waar ein paar daag vermis, en doe sjpuilde zien lief hie aan’.

Ich maakde mich los oet de greep van miene pap en nuujsjierig wanjelde ich nao de plaatsj die hae aangeweze haw. ‘t Waar ein gans normaal plaatsj, vónj ich, en dat verwónjerde mich. Ich wós van de dood, mer haw ‘m nog nooitsj gezeen. Daoróm verwachde ich sjpaore te zeen, get dat zou wieze op de gruwelikheid van ‘t ènj, mer eigelik waar ‘t ein gans normaal plaetsjke. De gróndj waar bezeed mit dezelfde kizzelkes es op anger plaatsje, de Maas sjtruimde d’r neit vlotter of langzamer. Ouch hie laog zjwerfaafval.

Mesjien, bedach ich mich, mesjien hilt miene pap mich veur de gek. Mesjien perbeiert hae mich bang te make, jus wie mit Halloween veurig jaor. Ich haw ‘t kènne weite. De angsaanjagende tintjeling achter miene navel, die ich eder vuilde bie sjlech nuuts of bie ónraod, waar namelik nirges te bekènne. Ich zou neit in de flaw grepkes van miene pap trappe, ich besjlout neit bang te zeen, ich neit.

‘Tja’, zuchde miene pap, dae ein paar sjtep achteroet zat. Ich drede mich óm en keek nao häöm, ich zaog wie veur op ziene kop dènkrumpels versjene. ‘t Is eine versjrikkelik treurige gesjiedenis, veural veur zien awwesj …’

Óm d’r vanaaf te zeen knikde ich mer. Dat hae zichzelf mer veur de gek ging hawte. Daonao bukde ich mich en zoch eine platte sjtein. Wie ich dem vónj, goojde ich ‘m zo op ‘t water dat hae ein paar maol, splets, splets, splets, euver ‘t water sjpróng, veurdat hae zónk. Ich haw ‘t miene pap dèks zeen doon, mer mich waar ‘t, óndanks väöl verwoede poginge, nog nooitsj gelök de sjtein dèkser es eine keer euver ‘t water te laote sjtutere.

Pès noe. Euforisch drede ich mich óm, want ich wol kontroleiere of miene pap mien prestatie haw gezeen. Waat neit gezeen is besjteit jao neit. ‘t Waar noe bekans gans duuster, mer desalneitemin zaog ich door ‘t vurke aan ‘t ènj van de segrèt wie de dènkrumpels veur op de kop van miene pap prakkezeierrumpels woorte, en wie ze golfde, golfde wie ein weerloos lief van ein veur eeuwig verlaore maedje dat zou kènne, op de sjruiming van de revier, dae ‘t allemaol ouch neit helpe koosj.

Inèns wórp zich de vraog op: Zou ‘t ……., zou miene pap de waorheid sjpraeke ? Waar ‘t toch gein grepke ?

‘Kóm mer ein bitsjke hiehaer’, zag hae inèns bezörg, en hae sjtrekde ziene erm in mien richting. ‘Neit te kort bie dat akelige water kómme’. En daonao, zachter mer nog jus versjtaonbaar: ‘Eine is mee es genóg.’

Mee laeze ? www.toonroumen.nl 

Door Phil Schaeken vanoet ‘t Holles euvergezat in ‘t Zittesj