Dé Limburger besteit neet (of toch wel?)

Op zoondag 17 december voont in ’t Limburgs Museum in Venlo ‘ne publieksdaag plaots roond de expositie Het DNA van Limburg. Op ’t ierste geziech lieverde de veurdrachte en discussies op deen daag neet zoe väöl nui inziechte op. Alles drejde oet op de conclusie tot dé Limburger neet besteit. En ouch de ganse expositie die in ’t museum nog tot in mei te zien is, perbeert diech dat dudelek te make. Letterlek, door aon te toene tot in ’t DNA vaan bekinde Limburgers spore zien trök te vinde vaan gene vaan euver de ganse wereld. En ouch figuurlek, door diech veur de käös te plaotse wat noe ‘nen echte Limburger maak: en daan vinste vaan zelf oet tot dao neet e consequent antwoord op te geve vèlt.

Meh toch: daagveurzitter Petra Stiene stèlde door de gansen daag aon ederein de vraog: “Wie Limburgs veulste diech?” En dao kaome hiel versjèllende antwoorde op. E paar vaan de jong artieste die optrejde hadde hun lès good gelierd: “Ik voel me mens” zag de ein en “Ik voel me een levend wezen op deze planeet” zag ‘nen andere. Meh zoe einvoudeg waor dat neet veur ederein. Versjeie sprekers gaove aon tot zie ziech veural Limburger voolte wie ze in de Randstad kaome te wèrke of te woene. Want dao weurste constant mèt d’n neus geduid op die Limburgersjap, umtot ze vinde totste mèt ’n “dom” accent praots beveurbeeld.

En daomèt zaote veer medein midde in de discussie tösse identiteit en imago. Want de kins zelf wel vinde totste geine Limburger meh ‘ne wereldbörger bis, meh es andere diech eders kier obbenuits in ’t hökske “Limburger” duie, daan zalste dao toch op de ein of ander meneer mèt um mote goon. Sommege Limburgers liere ziech hun accent aof en goon mèt ’n sjerpe G praote; dat is nog de gemekelekste oplossing.  Andere kroepe trök in hun sjölp en höbbe gei good woord mie euver veur Hollenders (’t zoegenaomde Calimero-syndroom). Meh es veer sommege sprekers op de publieksdaag mage geluive daan geit dao verandering in koume. Limburgers liere laankzaam aon tot ze neet mie aofhaankelek hove te zien vaan wat ze in de Randstad vaan us vinde. En tot dao reie genóg is um gruuts te zien op Limburg en dao mèt zelfvertrouwe veur oet te koume, wat andere dao ouch euver zègke.

Député Ger Koopmans waor eine vaan de sprekers op de publieksdaag. Häöm woort gevraog of heer ’t gei probleem voont tot zoe väöl hoegopgeleide jong lui hun heil boete de provinciegrenze zeukde. Meh Koopmans zoag dat neet zoezeer es e probleem es wel es de netuurleke neiging vaan de jäög um hunnen eige weeg te zeuke door eweg te trèkke bij hun awwers. Dat späölt neet allein in Limburg meh euveral, zag heer. En wee wèt koume ze later ouch weer trök nao hunne geboortegroond. Aon Koopmans zal ’t neet ligke. Gevraog nao zien advies veur de provincie Limburg waor zien antwoord:  “D’raan, d’rop en d’reuver”.  Euver zelfvertrouwe gesproke.

’t Sjoenste woort ’t thema vaan identiteit en imago nog oetgedrök in ’n korte toneelveurstèlling vaan Lana Nasser. Zie is de dochter vaan ‘ne Palestijnse pa en ’n Jordaanse ma. Daoneve heet zie ’n Amerikaons paspoort en woent ze noe in Venlo. De zouws vaan minder ’n identiteitsprobleem kriege. Meh Lana leet zien wieste op ’n creatief meneer mèt al die identiteite kins umgoon zoonder diech zelf te verlere. Häör conclusie waor daan ouch: “Wee bin iech, wee bis diech? Zeuk ’t oet! Meh maak gein ruizing dreuver.”

(Mestreechs)