Sjrieverspodium
(Thoears)
Op dit Sjrieverspodium kónne dialeksjrievers gedichte en verhaole kwiet. Sjik euch biedraag nao redactie@veldeke.net en vergaet neet naam en adres te vermelle. Zèt d’r ouch bie in welk dialek ‘t gesjreve is. Gae kriegtj altied ein berichske trök.
Gae mótj uch bedinke det alle inzendinge via de redactie loupe, die beslisj of stökker waal of neet op de site kómme, dit óm al te stómme wazel of laege kal tieënge te gaon. Es de redactie dao get uuever beslisj, kriegtj gae dao berich van.
Hie onger treftj gae inkele ierder stökker aan van dialeksjrievers. Veur mie ingezonde tekste kintj gae terech in ‘t Archief van ‘t Sjrieverspodium.
De redactie
Vur iederiën!
Vur iederiën
deen ni mier is
ma aaltied
oonder ôs…
Vur iederiën
din in iën kier
inaens ma
zoonder môs…
Vur iederiën
deen is gegaon
vur iederiën
di bleef bestaon:
Wet daat geej
mit iedere traon
Waat op oow wange schrieft:
Naat stripke zalt
‘ik halt vaan oow’
Daat is waat aaltied blieft…
En troan die zoë
na oonder sluit,
zörgt daat dur wer
waat moëis opbluit!
Geert van den Munckhof, Hoars
Wunsj
Iech wil werm kanne kriésje,
want mieng hats dat is kapot.
Iech jon ee brifje sjrieve.
aa özze herrejod.
Iech wil werm ins lekker kanne laache,
iech wil werm ins lekker neëver diech.
Mar iech wil er ooch vuur waa’che,
um doeëd tse jon in miech.
Iech wel, iech wel, jajoa wat wil iech dan?,
ooch woars doe mar werm bei miech.
Iech wös dan dat iech dan vuur ummer kan,
wie vruiër, miech vashoaden aa diech.
John Hamers ©, Kirchroa
Vuerjaor
D’r winter kint neet flot genóg vurbie gao
Ich fruij mich op ‘t vreugjaor
De sjnieëklöksjkes sjtaeke oet de aerd
Mie gemood is nimme zoeë zjwaor
Gries waer en duuster waere verdrieëve
Waere vervange dörg daagleech en zón
De knüp aa de buim waere wakker
En vuer plante en deere is t’r wèr ein laevesbrón
De natuur sjteit op sjpringe
Voet mit dae winter mit kouw en sjnieë
Lüj die dat wille zeuke zich dat maer op
Meh vur mich maog ’t ummer vuerjaor zieë
Antoon Brouns, Klumme
Leechske
Biebelverhaole zègke mich nieks
nao kerkdeenste gaon is van de baan
mer haet ’ne bekènde ’t zjwaor
den sjtaek ich gaer ’n kaerske aan.
Religies höbbe gèn vat op mich
mer heur ich ’t ‘Ave Maria’ zinge
den kèn det mich op sjlaag
de traone in de ouge bringe.
’t Is neet det ich gaar nieks gluif
ich weit waal zeker, det d’r get is
dao-door haet in tieje van nood
ouch mien kaerske beteikenis.
Lisa Naus (c) ‘100 Daag Drök’
Hie hilt het op
‘Uhm,’ zei ’r, ‘v’r kenne baeter trök gaon.’
Obbins waor d’r blieve sjtaon en waakzaam de sjtraot in beginne te sjtare. Ich sjnapde neet wat d’r aan de henjd waor.
‘Wie meinste, Pee, trökgaon?’
‘Hie hilt het op,’ zei ’r, en hae wees nonsjalant nao de grondj, nao de donkergries tegele van de staasjewaeg. Toen v’r klein waore hejje v’r hie nog waal ’s gehinkeld. Ich keek omljeg om te zeen wo d’r nao wees, of d’r missjien get op de sjtop sjting aangegaeve, mer d’r waor niks te zeen.
‘Wiejer gaon ich neet,’ zei d’r nog ’ns, ‘v’r kenne ech baeter trökgaon.’
Ich hej gein idee wat d’r bedoelde. ‘V’r zouwe toch fritte gaon haole?’
‘Jao, mèr toen wis ich nog neet dat v’r op dit punt neet wiejer kenne.’
‘Neet wiejer kenne? Wo höbs doe het euver?’ Ich keek ’m aan, probeerde oet te make of ’r mich veur de gek probeerde te houte. ‘Maogste van Mandy neet mjèr nao de frituur of zwa?’ probeerde ich ’m te sjtange.
‘Hie hilt het op,’ zei ’r nog ’s, mer noe väöl zachter, bienao fluusterend. Het klònk esof ’r örges bang veur waor.
‘Dus de geis neet wiejer? Mèr dao lik Henry toch al? Kòm, mit een tuut frit zuut de waereld d’r vas een sjtök gereeflikker oet.’
Mèr d’r veel gein bewaeging inn’m te kriege.
‘Anges dan trëk ich dich waal wiejer.’ Ich pakde h’m bie z’n hellepe, zwa-es v’r op de havo dëk gevòchte hejje. Nep dan, hè, ech ruzie höbbe veer nwats gehad. Mer hae zedde zich sjrap.
‘Nei!’ reep ’r. ‘Nei, nei, ich mein het!’
‘Wat höbs doe noe, kael?’
‘Ich wil neet in de probleme komme.’ Het waor h’m erns – hae keek sjnel lënks en rechs esof nemes mocht zeen dat d’r bekans get hej gedaon wat kennelik neet maogde. Zien frees waor bleik weggetròkke.
‘G-gank anges doe. Ich wach hie waal op dich.’
Get maakde dat ich h’m geluifde. De sjnik in zien sjtöm veur ’r die weurd oetsjpraok, of het feit dat ’r opgeluch leek toen ’r ze gezag hej. Vol ongeluif keek ich ’m aan – ‘Ech?’ – en toen controleerde ich de grònd nog es. ‘Mèr… Mèr ken ích waal wiejer?’ vroog ich ’m. Ich keek wo hae naotoe hej gekeke, wiejer de sjtaasjewaeg in. Gein idee wat d’r dao dan waor. Het waor koud, dat waal, waterkoud, en duuster wie het allein in de wënjter duuster kent zeen, en opins veel mich op dat v’r nemes anges op sjtraot waore taegegekomme.
‘Um…, jerlik gezag weit ich dat neet,’ zei ’r verlaege. ‘Ich denk het onneet.’
Toen moos ich lache. ‘Kom noe, aerpel, wat enne kwatsj. Wat mich betruf blifste hie wachte. Drej mich dan mer een peuk. Ich haol de friete waal. Frikkedel spesjaal, toch?’ Nog veur ich die vraog gesjteld hej, waor ich al doorgeloupe. Mit grwatte passe nao Henry. Dan aote v’r mer toes. Dat koos mich wiejer neet zwaväöl boeje.
Mer toen ich bienao bie het keetje waor, ginge ein veur ein de leechte in de sjtraot oet. Neet wie dat waal ’s mit de lantaarnpäöl gebeurt es de sjtroum oetvilt, van veur tot achter, edere lamp mit een tjende van een seconde vertraging, mer willekeurig, jes eine lenks, dan rechs, dan weer get wiejerop örges eine, en zwa door tot ze op ein leech nao allemaol oet waore.
De verleechting van Henry brendde nog.
En het keetje leek opins väöl wiejer weg dan het zwasjus waor gewaes. Esof het örges achterin ein bosj, tössje de buim (de hoeze sjtoke zjwart aaf taege de blauwzjwarte loch) versjtop sjting.
Godverdomme, wat sjtrok ich.
Ich keek om, om te vraoge wat d’r in hemelsnaam allemaol aan de henjd waor. Mèr Pee zaot op zien huke, bewoog driftig mit zien erm euver de grondj.
‘Hei, wat haet dit te beteikene?’ reep ich h’m houffluusterend toe.
‘Sssjt! Neet sjrjeve!’ blees d’r trök, en hae gebaarde dat ich ouch door de huke moos en sjnel ziene kenjt op moos komme.
‘Wat is d’r loos?’ zei ich toen ik weer bie h’m waor.
Pee zjweeg. Hae keek gesjpanne nao het keetje. Opins ging de deur een bietje aope, zodat d’r een sjtreep leech op sjtraot veel.
‘Wetste nog dat veer hie vreuger hinkelde?’ vroog d’r mich opins sjtillekes.
Ich drejde mich nao h’m om. In ziene henjd heeld d’r enne kezelsjtein. Hae hej een veerkenjt om ’m heen gekrets. En dao-achter nog eint, en nog twae, en nog eine, mit enne houve cirkel aan het eind.
‘Wis dich eigelik dat het lëtste vak de hemel mot veursjtelle? Dat höb ich lëts pas gelaeze.’
Toen ging het leech in het keetje ouch oet.
Pee leet de sjtein valle. ‘Shit.’
‘Wat shit? Wat is d’r in hemelsnaam loos, Pee! Worom mòchte v’r dao neet komme?’
‘Dóé, bedoelste, neet ich,’ zei ’r esof ích baeter hej motte weite. En ich hoort ’m opsjtaon en wegrenne.
Ouch ich wou weg, mer in de haos sjtrukelde ich euver mien eige veut, sjravelde wiejer en veel mit mien reet op een sjteinke. Au! dat deeg pien. Toen drong inins tot mich door dat het de kezelsjtein van het hinkelsjpel waor. Ich zaot in het vak woste euverheen mos sjprënge, anges bëste aaf.
En toen hoort ich ze komme.
Luc de Rooy, Aelse
Ode aan Limburg
Limburg is ós mollige moder
lank-eweg ligkend in ’t graas
in häör aore sjtruimp ’t laeve
op de golfsjlaag van de Maas.
De veut in fien Frans laer gesjtaoke
paradeert ze wie ’n sjiekke medam
mer ’t geklepper op boereklump
zaet idderein: dao höbs se de mam.
In häör sjoenk’lende, floere taal
binjt ziej ós, van klein toet groot
waem gebaortig is oet Limburg
haet häör leef, toet in de dood.
Lisa Naus, Zjwame
Henric van Veldeke
Op dae sokkel
in ’t graas
tösse gledgesjaore sjtruuk
en wit mit raos begonia’s
zoog ich dich
lètsaan
in Mesjtreech
sjtilkes zitte prieke
op dien eige plein.
Door de zón
royaal beleech
zoot se dao get duuster
oet dien uig te kieke
en te sjtrónse mit dien bein.
Of ich get mós van dich,
zo leek se mich te vraoge;
dao-euver höb ich mich
toen mer ‘ns gebaoge.
‘n Aleke vereiniging
is d’r genump nao dich.
En die besjteit intösse al
‘n jaor of viefennegetig.
Mit dien wäörd mit vleugelkes
-al 12e eeuws-aad-
euver leefde, bliedsjap, leid,
St. Servaos en de natuur,
sjtóngs doe aan ‘t begin
van de Nederlandse literatuur.
Nag altied höbs doe get oetdagends,
get sjpannends, get veurnaams.
Ich dach: “Och wèts se waat,
ich maak ‘ns veur dich
geweun ’n gedich
in 21e eeuws-Zjwaams”.
Riky Simons-Julicher, Zjwame
Ós Neteur
‘t Klieë aan de rand van de waeg steit gruuëts de wandelaers aan te kieke. De wind gif die minse, jao echwaor ‘t zien minse die wandelaers, smeis ‘t geveul asof alle kroed ‘n depe buiging,veur eur, duit make. Kelderratte, Maelzäödjes, Flette, Bellebuim en neteurlik ‘t hoeëge graas weid mit in ‘tzelfde ritme en allemaol dezelfde kant op. De zón, de raegen en de celdeiling haet al det schoeëne kroed in volle glorie laote oetgreuëje. De deiling van de miljoene celle en daodoor ‘t greuëje van al det schoeëns werk al ieuwe lang op ein en dezelfde wies. Idderen daag miljoene kleine wónders in ein zó’n fien plentje. Wónders die weej minse neet mit ‘t bloeëte oug kinne zeen.
Smeis liek ‘t d’r op det weej det neet wille zeen. Loupe weej euver daezelfde waeg, ein waek later, kinne weej zeen, as weej efkes neet op ós kwatsiezer kieke maar ós ouge richte op al ‘t kroed, zeen weej wie ‘t veranderd is. Groeëter, fleuriger jao ech ‘t waord schoeëner is neet schoeën genóg um ós te verduutse waat de vereanderinge, in ein waek tied, kinne zien. In ós ónderwies liere weej de kinder van al waat wiechtig is, aevel in ‘t ónderwiesverdómhukske leet ‘t vol mit kinnis wao de econome weinig mit kinne. Kinder liere umgaon mit de neteur is aeve wiechtig as ‘t liere umgaon mit ‘t raekenmesjienke.
As de neteur neet die aandach krieg, wao zeej rech op haet, zal de neteur ós vruug of laat laote zeen aevel dan op eur wies, wao ‘t in ós leefde veur eur aan geschort haet. Gaeve weej de neteur gen ruumte um te laeve zal de neteur ós ouk gen ruumte gaeve. Aektesse, Zeikdieëme en Aoliebieësjes kinne noow einmaal neet laeve in toegetummerde, lóchdich aafgeslaote ruumtes wao, weej minse, waal in waere gestop. ‘t Klieë, aevel ouk de Pispötjes aan de rand van de waeg, zal rap door schilders mótte waere vasgelag op ‘t dook. Hebbe de schilders zat tied en zin mage die van mich zoevuuel as meugelik de verscheije plentjes en bieësjes op ‘t schildersdook vasligge. As die dan toch bezig zien vraog ik eur um ouk ‘t Snoefläöte, de Schanse, de Meelzäödjes, de Bellebuim, de Balroeëze, de Flette en al die doezende andere in ‘t verdómhukske gedouwde schoeënheje mit vas te ligge. Lök eur det neet, waat ik betwiefel, kinne weej d’r mit ós moderne raekenmesjienkes waal foto’s van make. De neteur die ós ieuwe lang alles gegaeve haet mage weej neet verroepzakke. Doon weej det waal zalle weej, ós kinder en kleinkinder, ens de raekening mit ‘n E-mail op ós klotsglaas kriege.
{Klieë > Klaver, Meelzäödjes > Madeliefjes, Aektes > Hagedis, Schanse > Takkenbossen, Snoefläöte > akkerwinde, Flette > Anjers, Aoliebieësje > Lieveheersbeestje, Zeikdieëm > Mieren, Balroeëze > Pioenrozen, Kelderratte > Pissebedden, Bellebuim > Fuchsia’s, Pispötjes > Hagewinde, Klotsglaas > Monitor ( haet niks mit ‘n Tor vandoon), Verroepzakke > Kapot maken.}
Jan Maas, Venlo
Eine sjoon, twee sök
Ich zoug eine sjoon ligke sjtil langs de waeg
merk LOWA maot 43 in broen, zjwart en beige
hae loug dao gans einzaam, zónger teike van laeve
’n óngelök, verlaore, of zout ich d’r naeve?
‘t Joog mich de gansen tied door miene kop:
Waor de ambulance dan wirkelik zo vlot?
Of haw me dae sjoon geweun dao vergaete?
Zou d’n erme man überhaupt nog waal laeve…?
Opèns bewoog zich get bezieje van mich
Oet de sjtruuk koum ‘ne man mit ’n vruntjelik gezich
Hae haw zien werm vuit laote aafkuile in de baek
Want hae leip 30 kilomaeter – zag ‘r – twee maol de waek.
Mer ich loesterde neit en hae zoug miene angs,
Wied eweg heurde veer de sireen van d’ ambulance…
John Hertogh, Zitterd