Schrijverspodium: Lisa Naus, Swalmen

Leechske

Biebelverhaole zègke mich nieks
nao kerkdeenste gaon is van de baan
mer haet ’ne bekènde ’t zjwaor
den sjtaek ich gaer ’n kaerske aan.

Religies höbbe gèn vat op mich
mer heur ich ’t ‘Ave Maria’ zinge
den kèn det mich op sjlaag
de traone in de ouge bringe.

’t Is neet det ich gaar nieks gluif
ich weit waal zeker, det d’r get is
dao-door haet in tieje van nood
ouch mien kaerske beteikenis.

Lisa Naus (c)  ‘100 Daag Drök’

’t Kallebeske

’t Kallebeske van oma hingk aan de kleijerkas
moog hoog-oet mit vastelaovindj ’ns oppe lóch
det zaachte laere teske waert al sjiekker mit de jaore
en es ich ’t knipke aopedoon, wèt mien naas al genóg.

Dao binne ruuk ’t örges nag nao pippermuntjes
nao ónjeklónje, veur op ’t zekdeukske, in de kerk
oma zoot nootj veuraan, mer örges in ’t midde
dao raok dae wierouk äör aevel nag te sjterk.

Nao de mis zote in det sónjes portemeneke
altied waal get euvergebleven sentjes veur mich
“hiej sjatje, duuj dit mer rap in dienne sjpaarpot”
zag ze den, mit zón leef lechske op häör gezich.

Det teske moog neet weg, ’t is mich teväöl waerd
al is ’t op ’t eerste oug ’n sjaemel, versjlete dink
’t is zo knoevelig zaach, krek wie ootj mien oma
waem wèt waat ’t sjnuffele in häör kallebeske mich nag brink…

Lisa Naus (c) ‘100 Daag Drök’.

Zjwitsal bebies

Zjwitsal bebies ruke zo zalig
doe wèts metein: dit is ’ne échte
ich hoof dae lóch mer op te sjnoeve
of ich zit al te druime…

Klam aan ’t modersjap gewènd, sjteis se dao
pappa op ’t werk, de kleine kwaekend, gans bepies
oetgehóngerd en zeiknaat, vinjs se ’t gek
mer vèùr ’t fleske mót ’t badje, krek wie ich ’t zèk.

In de keuke ’t kuupke völle, den oppe sjtäönder gehöf
op taofel de oetgesjtalde Zjwitsal babyverzorging
hansöpke, plastic bukske, luijer, navelbendje loge klaor
mit de ellebaog ’t water teste: persies good, dus gèn gevaor.

’t Kaelke sjpertelde biej ’t oetdoon, ich kreeg ’t al heit
worstelde mich oet mien ves, ein handj aan dae krunkeleer
wie ich dem eindelik oet haaj, is d’r get flot in ’t water gegleje
van dae sjloek badsjoem haet d’r aevel nieks geleje.

Toch mer drek ’t fiepke d’rin, toen vónj d’r ’t poeddele lekker
al keulde ’t water väöl te rap aaf, ich bale wie ’ne sjtekker
de gladde paoling oet bad, toet in de fienste pleujkes dreug
ich haaj ’t zjweit oppe rök en woor ’t gesjreef al meug.

Talkpoejer op ’t vötje, luijer óm, au, die nutte luijersjpang
den dae lotion nag op de häörkes, aeve ruke… jao-jao sjatje
rap ’t lèste drökkerke toe, ’t fleske is gelökkig al werm
eindelik lik d’r den te loetsje, half in sjlaop op mienne erm.

Tja… dao zits se den mit dienne poet, opèns is alles good
waat höbs se nag te winse, mit det wichske oppe sjoot
mer den heurs se gepröttel aan det vötje, juus gebadderd
dien raoze fantezieje zin d’r roeps vandoor gefladderd.

Jao, die zalige Zjwitsal-geure bringe alles weer toet laeve
en det ’t zónne sjieter woor, höb ich ’m al lang vergaeve.

Lisa Naus (c) ‘100 Daag Drök’.

Haaj vol

In corona-tieje sjpeelt laeftied amper ’n rol
ouch neet of se piekke höbs, ’ne ganse zok vol
mit geldj zin kusjes en knoevels neet te koup
weite det emes aan dich dink, sjaelt aevel ’ne houp.

Dees daag sjtaon v’r neet allein in ós gemis
en in ’t geveul det gezóndjheid zo kosbaar is
’t vèlt neet mit, alle veursjrifte nao te laeve
mer v’r doon ’t same, óm ós haop door te gaeve.

Laot de mood estebleef neet zakke, leef luuj
haaj vol, zeuk de zón, iddere daag opnuuj
dink aan sjtrakkes, gezellig op bezeuk biej-ein
mit die gedachte haje v’r ós sjterk en oppe bein.

Lisa Naus (c)  ‘100 Daag Drök’

Daag leef miens

Dao bös se weer, verfroemmelde sjnoet
óm die vaje en rumpels lach ich dich oet
get krejjepeutjes, zoget duit mich nieks
vlekskes… ’t loont neet des se d’r haer kieks.

Vandaag is ’t mit knotere ’ns aeve gedaon
want kiek dichzelf hiej veur de sjpegel sjtaon
aan ’t begin van ’ne daag mit nuuj kanse
óm joeks te make, te sjanse en te danse.

Óm det sjpegelbeeld ’ns good veur ’t lepke te haje
die lachrumpelkes nág deper biej-ein te vaje
want det wichske, dao örges deep van binne
wilt bès nag waal ’ns get lolligs verzinne.

Laot neet de laeftied dien druime bepaole
’t geit d’róm, die ouge te laote sjtraole
bön noe ’ns zélf dien beste vriendin
gun dich óm te beginne ’n portie gooj zin.

Dus daag leef miens, lach nao dien eige gezich
en nao dae kleine óndeug dao-binne…
veur det wich is dit gedich.

Lisa Naus (c) ‘100 Daag Drök’

Laevertraon

Käöke kós ich van det greij
ich zeen mien mam nag sjtaon
’t mós en zooj d’r in eine keer in
dae vettige laepel laevertraon.

Ziej haaj ’t bèste mit mich veur
en ’t woor toch wörkelik zó gezóndj
groot en sjterk waerdes se d’rvan
mer ’t plekde waal fies in de móndj.

Haajs se ’t aafgesjlik den kwoom mit ’t röpse
dae nutte sjmaak döbbel zo sjtrang nag èns baove
allè, doe kries get limmenaad d’rachteraan
mer den gèn genäöl meer, det mós se belaove.

Woor ze eindelik laeg, die fles laevertraon
den brook mam geweun ’n nuje aan
noe guf ’t vitamines in capsules of tablette
veur de kienjer van vandaag is ’t käöke van de baan.

Lisa Naus (c) ‘100 Daag Drök’

Kouse

Mit de plechtige kemunie woor ’t zo wied
mien mam vónj ’t de hoogste tied
óm get aan mien oetsjtraoling te doon
mit neilon kouse en hekskes ónger de sjoon.

Sjartèlkes ómbinje, die fien kouse opsjtruipe
’t baord woor heel lestig aan de bendjes te knuipe
gèn doorsjlaond sukses, mit mien korte bein
’t teväöl aan lingde rumpelde óm mien inkels biejein.

Die neilons alik aankriege vroog ’ne bepaolde veug
det gefiespernul woor ich metein al kótsmeug
’t doerde get eer-det ’t gekriebbel woor gedaon
en van mam moogde ich allein nag zitte of sjtaon.

Det woor aevel nag neet de hèlf van ’t gedeuns
want fietse mit ’ne rok woor neet langer get geweuns
doe bleefs mer riete aan dae zoum róndj dien kneen
sjoew, det emes dien sjinke-lepkes zooj zeen.

’t Geklómmel mit die losse kouse veel fies taege
nujerwetse panty’s kwome richtig es ’n zaege
gèn luskes en knuipkes, gèn naakse baovebein
en die sjtieve puntbeha’s verdwene ouch metein.

Det saort pense-tergers zin gelökkig oet de toed
in en oet de kleijer geit noe henjig, sónger sjtried
en toch haet ’t waal get óm in de sèstiger jaore
op zón sjpannende meneer van maedje…
greuts vroumes te zin gewaore.

Lisa Naus (c) ‘100 Daag Drök’. 

Mien sjtad

Mien sjtad is ’n leefde op aafsjtandj
óm doorloupend nao te verlange
en neet te dök mit aaf te sjpraeke
óm ’t veural sjpannend te haje.

Laot mich mer verlange.

Verlange is baeter den geweunte
geweunte waert dök vervaeling
en det zooj de genadesjlaag
veur ós verhajing zin.

Verlange dus, mit noe en den
’n – altied väöl te kort – bezeukske
det antjwaorde guf
mer mich ouch mit vraoge leut zitte
wodoor ich oeteindelik
op waeg nao hoes
alweer zit te fantezere
euver
’ne volgende keer.

Ós dörpke

De sjtilte van ós dörp
de sjtraote, de aaj hoezer
’t toreklökske sjmorges vreug
’ne klank dae wied euver de veljer dreug.

Hiej is ’t nag röstig
zaet idderein gojendaag
gèn winkelkerre roebbelend oppe sjtraot
gèn gejaag, m’n laef nao dörpse maot.

Laot ’t mer blieve wie ’t is
ós dörpke
ós gesjieddenis.

De Maas

Mienne pap noom mich vreuger dök mit nao ’t water
det broesend geweld hoot de Maas, leerde ich later
sjoeverend keek en loesterde ich, niepend in zien handj
mien sjoontuupkes waal ’ne maeter van de kantj.

Jaorelank zin v’r same nao det plekske gegange
höbbe oerelank dao aan ’t water gesjtange
dae appaarte lóch in de naas, de windj in de haor
en alzelaeve nootj mit zjwaegele klaor.

De Maas heurde ’t aan, ós leef en ouch ós leid
veur ’t nao hoes gaon wore ós köpkes laeg geweijd
det höb ich nàg, zelfs mit euversjtaeke op ’t vaer
mer ’t leefs gaon ich toch nao det eine plekske haer.

Dunbiej det vertroewde, broesende geweld
veul ich pap zien handj, die de miene vashèlt
wie aad ich ouch waer, det zal nootj euvergaon
dao aan de Maas kump d’r naeve mich sjtaon.

Ode aan Limburg

Limburg is ós mollige moder
lank-eweg ligkend in ’t graas
in häör aore sjtruimp ’t laeve
op de golfsjlaag van de Maas.

De veut in fien Frans laer gesjtaoke
paradeert ze wie ’n sjiekke medam
mer ’t geklepper op boereklump
zaet idderein: dao höbs se de mam.

In häör sjoenk’lende, floere taal
binjt ziej ós, van klein toet groot
waem gebaortig is oet Limburg
haet häör leef, toet in de dood.

Lisa Naus, Swalmen