Veldgewas: Yuri Michielsen vertaalde De stad van Kavafis
Yuri Michielsen vertaalde gedichten van de Griekse dichter Kontantinos Kavafis (1863-1933) in het Maastrichts. Een van die gedichten drukken we hier af in Veldgewas: De Stad. En die stad zou zomaar ook Maastricht kunnen zijn.
Konstantinos Kavafis
Konstantinos Petrou Kavafis (Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης) was een Griekse dichter geboren in de Egyptische stad Alexandrië op 29 april 1863. Van Kavafis leven woordt vaak gezegd dat, buiten zijn gedichten, Kavafis niet bestaan heeft. Niet alleen is weinig bekend over zijn leven, omdat kavafis erg privé daarmee omging, maar wat bekend is, is ook weinig opmerkelijk. Toch hjeeft Kavafis keer op keer gezegd dat zijn gedichten uit zijn eigen leven zijn voortgekomen.
Het belangrijkste Leimotiv van Karavafis zijn werk lijkt verlangen te zijn, wat uit bijna elk gedicht en elk van zijn woorden sijpelt. Het is het verlangen vaan een kenner, die, zonder teerhartigheid en zonder genade, zowel het plezier als het leed kent waaraan verlangen ons blootstelt. En met dit verlangen kijkt hij strak, soms met sensuele ogen, soms ironisch, soms filosofisch, naar het verleden. En in dat verleden, wat voor hem altijd persoonlijk is, vindt hij de geschiedenis van zijn volk terug, de hellenistische Grieken., en herinnert hij zich de verhalen van zijn sensuele leven. In 1933 is Karavafis op 70-jarige leeftijd gestorven in Alexandrië.
Het volgende gedicht, De stad, is een van de oudste gedichten die van hem bewaard zijn gebleven en waaraan hij heeft gewerkt tussen 1894 en 1910. Het komt uit een uitgave van een selectie van zien vertaalde gedichten uit 2029.
De Stad
De zags, “Iech gaon nao ’n ander land, iech gaon nao ’nen andere zie.
Iech zal ’n ander stad vinde, ein beter es dees.
Meh eder meujte is door ’t lot verdomp
en mien hart ligk – wie e liek – begraove.
Wie lang verkneis miene geis ziech nog in dees weustenij?
Boe iech ouch mien ouge op riech, boe iech ouch nao kiek,
iech zeen de zwarte ruwienes vaan mie leve,
wat iech zoeväöl jaore verinneweerd en verdoon höb.”
De geis gein nui len vinde, de geis gein ander zieje vinde.
De stad kump diech nao. De jeugs door einder
straote. En de weurs awwer in einder wieke,
en grijzer weurste in dees einder hoezer.
Ummer kumste in dees stad trök aon. – Verwach niks anders –
’t Gief gei sjeep veur diech, dao is geine weeg.
Zoe wieste de leve hei verinneweerd höbs,
in dit klei look, zoe höbste ’t euveral op de ganse wereld verdoon.
Vertaling Yuri Michielsen, Maastricht